Sporters aan het woord

Na de beëindiging van haar carrière, in april 2009, vertelt tweevoudig wereldkampioene en zevenvoudig Europees kampioene, judoka Gella Vandecaveye: “Op een gegeven moment vocht ik jeugdtoernooien in de categorie -56 kg, en bij de senioren in de categorie -61kg. Het was voortdurend wikken en wegen. Voor de ene wedstrijd afgetraind zijn, maar voor de andere moesten er dan weer kilo’s bij. Dat was vragen om miserie. Net voor een toernooi begon de officiële weging om 7 uur ’s ochtends. Je kon je proefwegen vanaf 6 uur. Wie dan niet onder zijn competitiegewicht zat, ging nog snel lopen. Hielp dat niet, dan kon je gewoon afdruipen. Soms stond ik zonder ondergoed op de weegschaal, dat scheelde immers 50 gram.“

Soms stond ik zonder ondergoed op de weegschaal, dat scheelde immers 50 gram.

“Ik heb jarenlang boulimie gehad. Eddy (haar trainer) wist lange tijd helemaal niets. Ik heb enkele keren ’s morgens voor een belangrijke wedstrijd boven de wc gehangen. Na de officiële weging kon je nog ontbijten, je probeert wat op krachten te komen na al dat diëten, maar er zijn momenten geweest dat ik gewoon niet kon stoppen. Je overeet je, je voelt geen rem, tot je plots beseft: help, over een paar uur moet ik wel op de mat staan. Wat doe je dan? Snel naar het toilet, en daarna snel het goud meegraaien,” aldus Vandecaveye.

Uiteindelijk heb ik hulp gezocht, eerst bij een diëtiste, daarna bij een psychologe. Die gesprekken gaven me inzicht in de materie. De psychologe wou dieper graven, terwijl er maar één reden was: dwangmatig moeten afvallen voor die ene wedstrijd, telkens opnieuw, vijftien jaar lang. Meer was het niet. Haal je het competitiegewicht niet, dan lig je eruit. Na mijn carrière is het eetprobleem gestabiliseerd en kreeg ik opnieuw een normaal eetpatroon, gelukkig maar.”

(met toestemming van en dank aan Gella Vandecaveye)