Voetbalclub HBS gelooft in de combinatie met judo

Het idee ontstond nu een paar jaar geleden, toen het 5-jarige zoontje van Van der Kaaij voor het eerst het voetbalveld opstapte bij HBS. Het viel Van der Kaaij, van de sportstichting SportMindz, op dat de motorische ontwikkeling van de kinderen soms wel wat te wensen over liet. “De kinderen die goed kunnen bewegen, komen in de hoogste teams met de beste trainers, terwijl de andere kinderen het vaak moeten doen met een welwillende vader of moeder en dus niet die training krijgen. En dat eigenlijk alleen op basis van hun beweeglijkheid.” 

Het kind centraal 
Daar moet iets veranderen, vond hij. “Dat ging me aan het hart. Ik ben een voetballer en ik doe daarnaast aan vechtsporten. We zijn gaan kijken naar hoe we die andere sporten, waarin je beter leert bewegen, konden integreren in het voetbal. En daarbij staat niet de sport, maar het kind centraal.” Gesteund door wetenschappelijk onderzoek dat dit inderdaad positieve gevolgen had voor het kind, besloot HBS mee te werken aan het initiatief van Van der Kaaij. Eén training werd iedere week gebruikt om ook met andere sporten in de weer te zijn. Rugby, gym, atletiek en judo passeerden zo om de week de revue. “Maar we merkten dat het lastig was voor de kinderen om zich te concentreren”, vertelt hoofd jeugdopleiding Stephan Vink. “Vandaar dat we dit jaar hebben besloten om ook echt de dojo in te gaan en ons te concentreren op judo en Braziliaans jiujitsu.”

Minder blessures 
Op het moment dat de club begon met de combinatietraining, was niet iedereen gecharmeerd van die ontwikkeling. ‘Onze kinderen komen om te voetballen, niet om te judoën of rugbyen’, reageerden sommige ouders. “Destijds hebben we die kritische geluiden inhoudelijk proberen weg te nemen door de stap te onderbouwen met onderzoek uit de medische wereld. Dat toont namelijk onder meer aan dat de kans op blessures kleiner wordt”, aldus Vink. “We hebben, met andere woorden, de ouders gewoon laten zien waarom het goed is voor hun kind.”

Dit jaar bleven die kritische geluiden helemaal achterwege. Zelfs op het moment dat de club bekendmaakte dat ouders eenmalig veertig euro extra moesten bijbetalen voor de lessen. “Dat heeft ons ook wel enigszins verbaasd”, bekent Vink. “Maar het zegt ons een hoop over de waardering van die lessen. De reacties die we nu krijgen zijn allemaal positief. Er zijn bijvoorbeeld ouders die zeggen dat ze het zelf ook wel hadden willen regelen, de combinatie tussen voetbal en een andere sport, maar dat ze het logistiek lastig konden combineren.” 

Rode wangetjes 
Niet onbelangrijk is natuurlijk ook de mening van de kinderen zelf. Vink lacht. “Die vinden het geweldig. De opkomst is niet minder dan bij een reguliere voetbaltraining. En als de ouders hun zoon met rode wangetjes van opwinding uit de dojo zien stappen, dan zegt hen dat vaak genoeg.” Daarnaast levert het ook de voetbalvereniging een hoop op. “De kinderen leren op een goede manier om te gaan met hun agressie en respectvol met elkaar om te gaan. Ze leren beter te vallen en trainen hun core strength.”

Van der Kaaij knikt. Naast de motorische ontwikkeling worden kinderen ook weerbaarder gemaakt, vult hij aan. “Kinderen worden vandaag de dag veel te veel gepamperd. In de dojo leren ze incasseren. Ik zou het toejuichen wanneer alle kinderen die gaan voetballen de eerste twee, drie jaar ook judotraining gaan volgen. Je moet niet op jonge leeftijd al vier keer in de week gaan voetballen, dat kan later wel. Olympische sporters waren vaak vroeger ook goed in verschillende sporten.” 

Voldoening 
Bang dat kinderen het judo zo leuk gaan vinden, dat het voetbal er op latere leeftijd bij inschiet, is HBS niet. “Als het blijkt dat een kind het judo zo leuk vindt dat hij daar mee verder wil gaan en niet meer wil voetballen, dan is dat natuurlijk prima”, stelt Vink. "Daar halen wij ook voldoening uit. Dan blijkt dat wij hem het platform hebben geboden dat hij nodig had. Dat is toch geweldig?”

BRON: KNVB 
TEKST: Ruud Scheper